Ararteko

Gizarte zien­tzien arloan, maiztasunaren ikuspegitik azter daitez­ke gertaerak, edo objek­tibo bihurtu daitez­keen beste parametro ba­tzuen arabera (metodologia kuantitatiboaren ardura da hori), edo gizartearen iri­tzietan eta irudikapenetan duten esanahiaren aldetik (metodologia kualitatiboaren ardura da hori).

Gizakiaren jarduera oro hiz­kun­tzaren eta hiz­ketaren bidez egiten denez gero, metodologia kualitatiboa erabil dezakegu gizarte errealitatearekin lotutako edozein gertaera iker­tzeko, horien artean osasuna eta gaixotasuna.

Buruko osasunaren arloko zenbait azterlanetan (E. Goffman, Barnetegiak. Buruko gaixotasuna dutenen gizarte egoerari buruz­ko saiakerak), osasun arazoak ikuspegi biomedikoekin edo soilik ikuspegi kuantitatiboekin inolako zerikusirik ez duten ikuspegietatik azter­tzea komeni dela aipa­tzen da; komeni bakarrik ez, beharrez­ko­tzat ere jo­tzen da. Subjek­tibotasuna (ikerlariarena eta ikertuena) aztergai har­tzeak, inolako zalan­tzarik gabe, aurrerapen kualitatiboa ekarri zuen erakundeen fun­tzionamenduaren ezagu­tzan eta per­tsonen osasunean dituen ondorioetan.

Arlo soziosanitarioaren mugako lurraldea eremu egokia da proposamen metodologiko kualitatiboak erabil­tzeko, are gehiago kontuan har­tzen bada azterketa kualitatiboetan azaldu ez den zenbait ondorioren premiaz­kotasuna: egonkortasun instituzionala arriskuan jar­tzen duten eta maiz hedabideetara “mezu negatibo” gisa irizten diren aurkikun­tzen gizarte garran­tzia, partaideekiko jarrera konprometitua, ikerketaren eginkizunetik harago doan eta zenbait teknika kualitatibo dakar­tzan ondorio terapeutikoak, etab. Gainera, kritikoa izatea ahalbide­tzen dio ikuspegi kualitatiboak ikerlariari. Horri esker, osasunaren eta espe­txearen arloetan maiz izaten diren iner­tziak hausteko modua dago.